වෙරෝනිකා....
බොහෝම ඉස්සර දවසක මං ගෙනාපු රතු රෝස මලක් ඔයා මගේ දෑස් ඉදිරිපිට පොඩි කරලා චප්ප කරලා දැම්මා..... මම මගේ හිත ඒ වෙලාවේම කීතූ කීතු වෙන්න පොළවේ දමලා ගැහුවා... බලන්න වෙරෝනිකා මං කොච්චර අත්මාර්ථකාමිද කියලා, පොඩි දරුවෙක් බලා ගන්නවා වගේ ආදරෙන් හුරතලෙන් මං ඔයාට ප්‍රේම කළේ. එත් අද ලස්සන වෙන කොළඹ එක්ක මං තනියම......
වෙරෝනිකා....
මට ආයේමත් වෙනස් විදිහට ආදරේ කරන්න ඔනේ... මං මොහොත එන තුරු සිරුවෙන් කල් මරමින් ඉන්නවා.... ඔයා ගොඩාක් දුර ඈත යන්න පිඹුරුපත් හදාගෙනත් ඉවරයි...
ඔයා හිනා වුණා... බෙහෝම නරක විදිහට..... මගේ උන්මත්තකකමට.....ඔයාට අමතක වෙලා ගිහිං උන්මත්තක අයුරින් මට ප්‍රේම කරපු හැටි.... ඔයා දැං යස අගේට රගපානවා... නළි අග රැජින වගේ.... මම හැමදාම පරාජිත ප්‍රේමවන්තයා වගේ ඉස්සරහාම සීට් එකේ ඉදන් විසිල් ගහාලා දුක පුරෝගෙන ගෙදර එනවා.....
ඔයාට අමතක වෙලා ගිහිං ආදරේ ඇරෙන්න මට වෙන දෙන්න මුකුත්ම මා ලග නැති විත්තිය, කොන්දේසි විරහිතව අනෙකාට ආදරේ කරන්න එපා කියලා ඔයා මට උගන්වමින් ඉන්න අතර තුරේ මං දෑස් අයාගෙන ඉන්නවා.... මා අවට දැවටෙන පුංචි සුළග ගැන සෝදිසියෙන්.මං උත්සහා කලේ මගේි ආදරේ හැම අස්සක් මුල්ලකින්ම ඔයා තුලට කාන්දු කරවන්න එත් ඔයා මට ඇතුල් වෙන්න තියෙන හැම දොර කවුළුවක්ම තදින් අගුල් දාලා වහාගෙන..... එත් මං මගේ උතුරා හැලෙන හදවතත් විවර කරගෙන උනන්දුවෙන් බලා ඉන්නවා......
ආදරේ කියන්නේ මාව හැම මොහොතකම ඉදිරියට තල්ලු කරවන ජිවත් කරවන එකම දෙයයි. මම ආයෙමත් ආදරය සොයාගෙන නන්නත්තාරයේ යන්න පුරුදු වෙන්න ඔනී...... මේ කොළඹ ම පාළු වුණත් මම ආදරේ හොයා ගන්නවා......
වෙරෝනිකා................
මේ හැම ලියවිල්ලකටම 'නියමයි,සුපිරියි,පට්ටයි' කියනවා ඇර වෙන මොනවා නම් කියන්නද?
ReplyDeleteආදරය හැමදාම සුන්දරයි....
ReplyDeleteස්තුතියි මිත්‍රයා...