Wednesday, December 21, 2011


23________________


















ජිවිතයේ ගොඩක් කඩඉම් පසුකරමින් අපි ගමන් කරනවා. සමහර තැන්වල විශ්‍රාම ගැනිමට මදකට නතර වුවත් අපි කරේ තියාගෙන යන්නේ නැහැ. සමහර තැන් පිළිබදව අපිට ඇත්තටම නිච්චියක් ඇත්තෙත් නැහැ. එත් අපි උවමනාවෙන් මතකය සමග බැදගෙන එන දේවල් ටිකක් මේ ජිවිතයේ තියෙනවා. සමහර දේවල් අපි තදින්ම ග්‍රහනය කරගෙන ආරක්ෂා කරගන්නවා. ආදරෙත් අන්න එහෙම දෙයක්.......

කාළය ඉගිල්ලෙන්නේ ඇසිල්ලක වේගයෙනි. මීට හරියටම අවුරුදු දෙකකට පෙරාතුව ඇය මගේ බිරිද වුණාය. මගේම හුරුබුහුටි බිරිද වුණාය.  එතැන් පටන් සියලු බැමි බිද දමමින් ඇය මා තුල ම වෙලෙන්න පටන් ගත්තා. මහා සාගරයක් වගේ හැලහැප්පීම් ගොඩාක් මැද අපි මේ අවුරුදු තුන ගෙවමින් උන්නා. 

සිහින දකින එක අත්හැර දමා මම ඇයව මගේ පපුතුරුලෙහි හොවා ගත්තේ අළුත් බලාපොරොත්තු ගොන්නක් එක්ක. ඒ ඇගේ ආදරේ හැම මොහොතකම මට නැවුම් උණුහුමක් ලබා දෙන නිසාවෙනි. මුළු ගතම හිරිවට්ටවමින් ඇද හැලෙන හාදු වැසි වලින් මගේ ජිවිතය ඵල බර වෙන්න ගත්තා. පුංචි එකියක් වගේ හැම වෙලාවෙම දුවගෙනවිත් ඇය මගේ ඇකයට පැන හුරතල් වෙන්න ගත්තා. ඇය දෝතින්ම වසන්තයත්, ජිවිතයත් අරං ඇවිත් තිබුණා. 

විටෙක ඇය අනෝරා වැස්සක් සේ වැළපුණාය. එත් ආයේ ආයෙමත් ඈ මා මතම දළු දැම්මාය. මේ හමන සුළග සේ ඇය දග පෑවාය. ඒ ඇය මගේ හිත පුරාම ලැගුම් ගෙන ඇති නිසාවෙනි. 

වෙරෝනිකා...........
ඔයාගේ ආදරේන් මගේ උමතුව වැඩි වෙන එකට මං ආසයි......
මං ආදරේයි..........


No comments:

Post a Comment