හිරු මා මත දිදුලමින්, නිරුවත් මා සිරුර උණුසුම් කරමින් සිටියේය. තවදුරටත් සීතලක් මට නොවීය - මම උණුසුමින් ඇවිලී යමින් සිටියෙමි. උණුසුම් පුපුරු ගිණි දැල්ලක් බවටත් ගිණි දැල්ල උත්සවාග්නියක් බවටත් උත්සවාග්නිය අවීචියක් බවටත් පත්වන බව මම දැන සිටියෙමි. මට ඇවැසි වුයේ මෙයයි.
මේ නිමේෂයේ පටන් සුවර්ගයේත් - නිරයෙත්, සංතෘෂ්ඨියේ සහ වේදනාවෙත්, ස්වප්නයන්ගේ සහ බලාපොරොත්තු විරහිත භාවයේත් අත්දැකීමට මා මුහුණ දෙන්නට යන බව මම දැන සිටියෙමි. නමුදු මගේ ආත්මයේ සැගවුණු අහුමුළු වලින් හමා එන සැඩ සුළං තවදුරටත් දරා හිදීමට තරම් ශක්තියක් මට නොවීය. මෙතැන් පටන් ආදරය මගේ මග පෙන්වන්නා බවට පත්වන්නට යන බව මම දැන සිටියෙමි. ආදරය යනු කුමක්දැයි පළමු වරට මට හැගී තිබු මගේ ඒ ළමා වියේ සිට මේ දක්වාම එය මා මෙහෙයවන්නට බලා සිටියේය.
සැබෑව නම් ආදරය වෙනුවෙන් සටන් වැදීම නොවටිනේ යැයි මට හැගී තිබුණු මුත්, කිසි දිනෙක එය මට අමතකව ගොස් නොතිබුණු බවයි. එහෙත් ආදරය දුෂ්කර යමක් විය. එහි දේශසීමා පැන යාමට මම අකමැති වීමී.
--- පියෙද්රා ගගබඩ හිද මම වැළපුනෙමි || Paulo Coelho ----
පරිවර්ථනය || පියල් ජයරත්න\ අනුෂයා කොල්ලුරේ
No comments:
Post a Comment