නේක පැහැගෙන
අවර්ණ ජීවිතය තුල
පිංතාරූ කල
ඇගේ ප්‍රේමය
හැඩ නැති වචන ගෙන
පෙළට අමුණා තනුවකට්‍
මගේ ජිවිතය කවියක් කල
ඇගේ ප්‍රේමය
පව් පුරන හිත ලගම
උවැසියක් මෙන්, මෙත් සිතින් පිං පිරෑ ඇගේ ප්‍රේමයයි.....
මට කිසිදා ඇය ගැන ලිවිමට ආයාසයක් අවැසි නොවිය. මම ඇස් පියාගෙනම හෝ ඈ ගැන පද පැබදුවෙමි. සාංසාරික පුරැද්දකින් මෙන් මට ඇයව ඉවෙන් මෙන් දැනෙමින් තිබිණි. මේ නිල් අහස යට ඇගේ ප්‍රේමය ඇර වෙන දෙයක් මම අදුනන්නේ නැත. ඩම් සද, හිරැ, තාරැකා මැද ඇගේ ප්‍රේමය ඇර මට අන් දෙයක් අවැසි නැත. අහිකුණ්ඨකයෙක් වගේ මංමාවත් දිගේ ඔහේ ඇවිද ගිය මට, ඇගේ හද තුල නවාතැන් දුන්නාය. දාහ අතේ විසිරිලා ඉරිතලා ගිය හදවත දෝතින්ම එක්කරලා සුව කලේ ඇයමයි. ලෝක වෙළද මධ්‍යස්ථානය මෙන් බිමට සමතලා වෙමින් සිටි මට අස්වැසිල්ලක්, ශක්තියක් වුයේ ඇයමයි. ඉතිං තප්පරයෙන් පංගුවකටත් අඩු කාලයකදි මම නැවත ජිවත් වෙන්න තිරණය කළේමි.
සංසාර පිං සුළග අරං
පිංවන්ති ඇවිත් මගේ හිත ගාව
ඇස් අරින්නත් බයයි දැං
ජිවිතේ.....
නුඹ මගේ හීනයයි...
ඉර මුදුන් වෙලා ඇති කොන්ක්‍රීට් වනාන්තරයක් මැද කන පැලෙන්න බීලා හතර ගාතේ දාල‍මෙං වැටිලා හිටියා. සිල් ගත්ත පිංවතුන් පව් පුරන්න බයටදෝ මංදා මාව යට කරන් ගිහින් නැහැ තාම. හැබැයි පාලියෙන් මොන මොනවදෝ කියනවා මට තේරුණේ අම්මට කියන වචනේ ඇහුණමයි. අහිංසකලා වගේ මිනිස්සු ඉන්න භුමියක මරණය සිගා යදිමින් මම නිල් අහස යට කලු තාර ගොඩක් උඩ හතර ගාතින්. අපිට ඕනෑ වෙලාවක ඉපදෙන්න බැරි වුණත් අපිට ඕනේ වෙලාවක මැරෙන්න අයිතිවාසිකමක් තියෙන්න ඕනේ....
ජිවිතේ හට ගත්තු හේතුව අපෙන්ඈත් වුණාම මරණය ඇරෙන්න මිනිසෙකුට අවැසි අන් යමක් වෙත්ද...??? බැරැක්ක වලට වි අවි අමෝරා නැතිව ගිය සතුරා එන තෙක් මග බලා ඉන්න සොල්දාදු උන්නැහේලාටවත් මගේ අවනඩුව දැනෙන්නේ නැති හැටි. මගේ පියවී සිහිය තැන් තැන් වලට දිව ගොස් එක් එක් ඉසව්වන් හී ගාල් වි ඇත. මට කොටුවේ පිට්ටු බම්බුවෙන් පහළට පැනිය යුතුව ඇත. ඔලුව කුඩු වී මොළය එළියට පැන මස් වැදලි බල්ලන් ඇදන් යන තරමටම මට කුඩු වන්නට ඕනෑ කමක් ඇත. අතපය දස අතේ විසිරී ඇස් ගෙඩි එළියට පැන විරූපී තත්වයක මරණයක් මට අවැසිව ඇත. සමාදානෙන් සැතපෙන්න මගේ හිතේ ශන්තියක් තවදුරටත් නැත. එහෙයින් මට වියරූ වු මරණයක් අවශමය. එහෙත් මේ බමන ගතිය හේතුවෙන් මට දැං කෙළින් සිට ගැනීමටවත් නොහැක. ඔබට පුලුවන්ද මාව එතැනට රැගෙන යන්න......
සද නැති රැයක
තරු එළිය දිගේ
මරණය ඇවිල්ලා
මගේ දොරකඩට
රැගෙන යන්න මා...
සිතිජ ඉම කෙළවරේ
ඉර බොක්කුවේ ගිලෙන
වේලාවේතනි පංගලමේ
තනි හිත ලගට
මගේ මරණය ඇවිල්ලා
කප්පරක් හින ටික
ඇයට මුමුණන්නත් පෙර
අවසන් හාදු වී
දෙතොලතර පිපෙන්නට මත්තෙන්
අගුලු නොදැමු දොරකඩට
මගේමරණය ඇවිත්
රැගෙන යන්න මා....
දෝතින්ම බදා වැළදගෙන ලයට තුරුළු කරමා ඇයට පෙමි කළේමි. ඇහිපිල්ලමක්වත් නොගහා මම ඇයව මගේ නෙත් තුලම සතපවා ගත්තෙමි. දිගු හුස්මක් සමග ඇයව මම මගේ හිත් පතුලේ ගැඹුරුම තැනක රදවා ගතිමි. එහෙත් මගේ සුසුම් වැල් ඉවසන්නට ඇයට අවැසි නොවීය. මගේ පීඩාවට කන් දෙන්නට ඇයට උවමනාවක් නොවිය. මගේ තෙහෙටිටුවට සිසිලසක් වෙන්න ඇය සිතාවත් නැත. සමාජීය ඝට්ටනයත්, සංකෝචනයත්, ප්‍රතිරෝධතාත්, තෙහෙට්ටුවට හෙළන කදුලුත්, විඩාවට නැගෙන සෝ සුසුමුත්, සමනළ කන්ද සේ බර ඈ ත් තනි මගේ සිතින් දරාගෙන ඉවසිමෙන් මම උන්නෙමි. ගිණි කන්දක් සේ නාය නොගියද මහා වෘක්ෂයක් වටා එතුනු වැළක් හේතුවෙන් අකලට වියැකෙමින් යන්නා සේ මා ද වියැකෙමින් උන්නෙමි. එය නාය යෑමත් නොවේ.... දරා ගැනිමට නොහැකි බවත් නොවේ..... එපා විමත් නොවෙයි......
ඉතා සෙමෙන් කල් යල් බලමින් හිද ඇගේ කොපුල් තලය සීරූවට මම සිප ගත්තෙමි. සීතලට උණුහුමක් සොයන බිළිදියක් සේ ඈ තව තවත් මගේ උණුසුමි වෙමින් තිබු ආත්මය වටා බැදෙමින් තිබිණ. ඇය, ඇගේ සීමාව අතික්‍රමණයකර මගේ සීමාව දික් විජය කරමින් උන්නාය. සින්නක්කර ලියා දුන් හදවතකට ප්‍රණ භුක්තිය මොකටදැයි සිතු මම ඈට රිසි සේ මගේ හිතේ දගලන්නට ඉඩ දුන්නෙමි. ඇය තව තවත් ඒ හිත උඩ ඉඩ සොයමින් ගුලි ගැහුණාය. මගේ සකල විද පීඩා ඇයට නොපෙනෙන පරිදි මම මේ මොහොතේ ඈතකින් තබමි. මට ඇයව සැනසිමට අවශ්‍යව ඇත. ඇගේ කොපුල් තලයත් ගෙලත් සීරූ මාරූවට මම මගේ උණුහුම් වෙමින් පවතින දෙකපුලෙන් දෝවනය කලේමි. තඹර හංස පිපී උණු ප්‍රශ්වාසයක් හගිමින් සිටියි. ඇගේ සියෝලගම දැවී දැවී පවති. නාය යන අයිස් බරැවක් සේ මම ඈ මත පතිත වුයේමි. උණුහුම එකිනෙකා හරහා හුවමාරු වෙමින් තිබිණි. මම ඇය මත අන්තිම අංශුව තෙක් දිය වුණේමි. මගේ පිරිමිකම ගැහැණු ශරිරයක් තුල මම මුදා හළේමි. දිව්‍යමය සතුටක් මගේ හිතේ මෝදු වෙමින් පැවතින. ජිවිතේ කිසිකලේක නොලත් සැනසිමකින්ද නිදහස් බවකින්ද මා වෙලෙමින් උන්නෙමි. මම තව තවත් ඇයව මා උණුහුමට තද කර ගතිමි. මහත් වු ස්නෙහයක් මසිතේ දඑ දමමින් පවතියි. එහි සෑම බිංදුවකම හිමිකාරිය ඇයම පමණකි. ඇය විතරකි. ඉතිං මගේ හදින් ඇගේ හදට ඒ ස්නෙහය කාන්දු කරවීමට ඇයව මගේ පපුව මත මම තබා ගතිමි. ගැහැණියකට පිරිමි පපුවක් මත වැතිරෙනවා කියන්නේ අයිතිවාසිකමක්, පිරිමියෙකුට එය ස්නෙහයක්. පිරිමියෙක් තම ගැහැණු ශරිරය මත දියවෙනවා කියන්නේ සකල විද හේතුන් වලට මුහුණ දීමක්, පිරිමියෙකුට නමි එය ඔයිල් මාරූ කිරිමකි. ප්‍රේමය නැතිව ගැහැණු සියයක් සමග නිදි වැදුනද ඔබට සැනසිල්ල අත්වන්නේ නමි නැත. එහෙයින් ඔබ හෙටත් තවත් ගැහැණු ශරීරයක් සොයා රස්තියාදුවේ යයි. ඇගේ හදවතත්, ඇගේ ආත්මයත්, ඇගේ ජිවිතයත් යන තුන් කාරණා එකිනෙකා හා සම්බන්ධ කිරිමට ප්‍රේමයට හැර අන් දෙයකට නොහැක. එවිට මනුෂ්‍යය ආත්මයට සැනසිල්ල ලගා වෙයි. ගිහි ජිවිතයට නිවන සම්ප්‍රප්ත වෙයි. කාළකණ්නිකමට බලාපොරොත්තුව මුසු වෙයි. මට මගේ සැනසිමත්, නිවනත්, බලාපොරොත්තුවත්, හීනයත්, ජිවිතයත් එකවරම ලැබී ඇත.
හැන්දෑවේ රත් පැහැති අහස යට
ප්‍රේමයේ විලිරුදාවෙන් ඇඹරෙමින්
නැවුම් හුස්මක් හගිමින්
ගල්පරයන් හී හැපෙමින්
නිරිත දිග මෝසම මෙන්
කදුලු වගුරුවමින්
ඈ රිද්දවමින්ද
ඈ අවුස්සවමින්ද
ඈ පීඩාවට පත් කරමින්
නපුරු විණ
මගේ ප්‍රේමය....
ආදරේයි.... ආදරේයි කිව්වට මට ඕන තැන්වලදි ඔයා මත් එක්ක
හිටගෙන නැහැනේ.....
හිටගෙන නැහැනේ.....
කාළන්තරයක් තිස්සේ ඔයා මත පැටවිලා තියෙන දේමයි ඔයා කරමින්
ඉන්නේ... අර ඉස්සර දවස් වල ඔයාට මතකද ඔයා මට ආදරෙයි කියලා
කිව්වේ මගේ අත්ලේ ලියලා..... පස්සේ ට්ක ටික පරණවෙන්න ගත්තා......
ඇය හුස්මක් කටක් නැතිව, මගේ දිහාවත් නොබලා එක පෙළට කතා කරයි.
මට ඕන කලේ හැම උදයක්ම අලුත් උදෑසනක් වෙන්න........
හැම සිප ගැනීමක් ආයේ ආයේ අලුත් වෙන්න...
එත් අනිත් හැම කෙනාම වගේ ටික කාලකින් ඔයා පරණ වෙනවා ජිවක......
ලෝකොත්තර දෙයක් වෙනුවෙන් බලා හිදීමක් නැතිනමි විදවීමක් කියන්නේ නිර්මාණශීලි දෙයක්. එත් මනුෂ්‍යය සමිබන්ධතාවක් ඇතුලේ බලා හිදිමක් හරි විදවීමක් හරි කියන්නේ කාළකණ්නි දෙයක්. වරදකාරි හැගීමක්. තමන් තුල මරාගෙන මැරෙන අරගලයක්. මම ඒ මොහොතට මුහුණ දෙමින් සිටිමි. ශෘංගාර මොහොතකට පසු අපේ ආදරේ ඇතුලත ඉඩක් නිර්මාණය වී තිබිණ. ඉඩ විසින් පරතරය නිර්මාණය කර තිබිණ. පරතරය විසින් අසීමාන්තික දුකක් අප හදවත් වලට බෝ කර තිබිණ. ඉතිං ඒ අසිමාන්තික දුකකිනුත්, මහාප්‍රණික කඩා වැටීමකිනුත් අවසන ඇගේ වදන් එවැනි විය.
මගේ ප්‍රේමය
කරුමයක්ව
පාරවයි ඒ හිත
ගිණි තියයි
ඇගේ නිසල ජිවිතයට
පාරිශුද්ධ ප්‍රේමයට
මෛත්‍රී සිතින් පෙම් බැන්ද මසිත
දින සියයෙන් හදපු
පාළමක් යට
නාය යන
කාළකණ්නි රාත්‍රියකි මේ.
පුංචි රෝස කුසුමික්
කදුලු වාන් දමමින්
හිත දස අතේ ගසමින්,
තුවාල කර ගන්නා
මුසලම රාත්‍රියකි මේ.....
ඇය මගේ ජිවිතයම විය. ඇය මගේ හුස්ම පොදම විය. එහෙත් පටන් ගත් තැනම මට වැරදී ඇත. කන්ටෙනරයකට පස්ස ගාත් යට වු බල්ලෙකු සේ මම වෙදනාවෙන් මිරිකෙමින් හිදිමි. මදුරු කොයිල් දුමට අන්දමන්දව දිව යන මදුරුවෙකු සේ මම තැති ගනිමින් හිදිමි. උවැසියක් ඉදිරිපිට අදනකඩය ලිහි ගිය සාමණේර නමක් සේ මම ලජ්ජාවට පත් වෙමින් උන්නෙමි. හැමදාම එකම හඩින් වේදනාවෙන් කෑ ගසන මුහුදු වෙරළ අභියස මගේ සිහිය මම විකල් කර ගත්තෙමි. පියවි සිහිය දැං මට රැගෙන එන්නේම මාරාන්තික හීන පමණෙකි. මගේ අතින් ඇගේ හිත කුඩු වී ඇත. ඇගේ දෙනෙතට කදුලු උරුම කර ඇත. ඇගේ ජිවිතය උඩු යටිකුරු කර ඇත. තව දුරටත් පියවි සිහියෙන් මට සිටිය නොහැක. අසීහියෙන් මම වෙරළ කොනක පුංචි වලක් හාරා මගේ තඩි කවි හිත වළ දැමුවෙමි. මුහුදු වතුර වල තුලට කාණ්දු වීම හේතුවෙන් හෙට එළි වන විට එය කුණු වී ගද ගසනු ඇත. නැතහොත් කුපාඩි බල්ලෙක් එය හාරා එළියට ඇද දමනු ඇත. කුමක් වුවත් දැං මට කම් නැත. කාළකණ්නිකමද කරපින්නාගෙන මම වාරුවෙන් ගාලු පාර දෙසට පිය ඔසවමි. ඔබේ ඇගේ හැපුනොත් ඉතිං මට සමාවෙන්න....
මතට තිත වෙනුවට අත්වැරද්දකින් මම තබා ඇත්තේ කොමාවකි........
ජිවිතය පිළීබද සකල සිහින කුණාටුවක හසු වු පසු ගොඩබිමක් ගැන ආයේමත් සිහිනයක්වත් මට නැත. ලග නැතත් දුර ඈතින් හෝ මරණය ඒවී යැයි සිතමින් මම පියනගමි. මට ඇත්තේ තව සුළු මොහොතක් පමණි.
වෙරෝනිකා
හැමදාමත් මං ආදරේයි........
No comments:
Post a Comment