Wednesday, August 6, 2014

ප්‍රේමය නම් වු ඈ


ඉර බැහැන් යන්න කිට්ටු වෙලාවක මං ඈත පාර දිහා බලාගෙන හිටියා. සෙනග පිරිච්ච බස් වලින් තැලිච්ච මල් වගේ කෙල්ලෝ බැහැලා ඇදුන් හද හදා ඈතට යනවා. එන බස් එකක් බස් එකක් ගානේ මං බෙල්ල හරවා හරවා ඉස්සි ඉස්සි බැලුවේ මගේ අස්වැසිල්ල සොයා ගන්නයි. පිටකෝට්ටේ පැත්තේන් කලුවර හිමින් හිමින් ඇදෙමින් තියෙද්දි මොණරෙකු සේ සාරියක්ද ඇගලා ගත් ඇය දුවවිත් මා අතේ පැටලුනා. 

“Sorry.........“

ඒ ඇගේ හැමදාම ප්‍රථම වචන පෙළයි.  පිළිවලට පිරා තිබු ඇගේ හිසකේ මම අවුල් කලා මිස කිසිවක් නොදොඩා හිටියා. 
‘ආ...... මාර වැඩක්නේ අද පත්තරේක මං කියෙව්වා ලිපියක් ඇත්තටම ඒක ලිපියක් නෙවෙයි කතාවක්.....‘

අපි යන්නේ කොහේද මොනවද කරන්නේදැයි ඇයට වගක්වත් නැත ඇය එතරම්ම සුරක්ෂතභාවයකින් මගේ වැලමිටෙහි එල්ලි පැද්දි පැද්දි ගමන් කරයි. ඇගේ කතාවට වඩා මා වඩා ප්‍රිය කරනනේ ඇය එය කියන තාලයට හා තනයටය. 

“ඒ කතාව ඔයාගේ..... ඔයා ලියපු ඒවා තැනින් තැනින් එකතු කරලා පොඩි වෙනසකට වෙන වචන දාලා ලියලා තිබුණට ඒ ඔක්කොම ඔයාගේ.....“

මම මද සිනහවක් පා ආයෙමත් යන එනමං සොයන්නට විමි. මට මගේ කියා ඇත්තේ මේ ආදරය පමණකි. මේ ලෝකයේ මා හදුන්නේද මේ ලෝකයෙන් මා හදුන්නේද ඒ ආදරය පමණකි. ඒ ආදරයට ඇත්තේද එකම නමකි....... ඒ වෙරෝනිකා ය. ඉතිං මගෙන් ඇය සොරා ගැනිමට කිසිවෙකුටවත් බැරි බවනම් මම දනිමි. ඒ ප්‍රේමය පිළිබදව මා තුල ඇති විශ්වාසයයි. මිනිසුන් අපි හා විශ්වාසය ගොඩ නගා ගන්නේ වචන පතින් නොව ආදරය මතිනි. අපේ සියලු සබදතාවන් ගොඩ නැගෙන්නේ වචන මත නොව ආදරය මතය. අපගේ ඉවසීමද ගෞරවයද වර්ධනය වන්නේ ආදරය නිසා මිස වචන නිසා නොවේයි.

“ඔයාට හිතෙන්නේ නැද්ද එක හොරකමක් කියලා.....“

මා දොඩමලු කිරිමේ අභියසින් ඇය බැරැරුම් ලෙස ප්‍රශ්ණය මා මත පැටෙව්වාය.

මම දෙපස බලා ඇගේ අත තදින් අල්ලාගෙන අලුතින් තාර ගල්වා උස් කර ඇති චිස් මෙන් තාර පාරන් එහා පැත්තට එතෙර වුයෙමි. අලුත් ගඩොල් මතින් අපි අශ්චරය දෙසට පිය නගන වෙලාවේ ඇය සොරකමක් මතක් කර ඇත. ඇය පිළිතුරක්ද අපේකෂාවෙන් නිහඩව සිටියි. මාගේ මේ නිහඩ බව දැන් දැන් ඇයට හොදට හුරුය. ඒ නිසාම ඇගේ ඉවසිමේ සීමා මායින් පුළුල්ය. එතරම්ම දුක් මහන්සි වි ඇය මට හුරුපුරුදු වි ඇත. 

“අපිට අපේ කියලා වචන කෙහේද තියෙන්නේ වෙරෝනිකා..... අපි යමක් ලිව්වට පස්සේ එක අපේ නෙවෙයි. වචන හොරකම් කලාට මිනිස්සුනගේ ආදරය හොරකම් කරන්න පුළුවන්ද“

“ආදරය හොරකම් කරන්න බැහැ..... එත් ඇයි මිනිස්සු එහෙම ඔයාගේ හැගිම් හොරකම් කරන්නේ.....“

“අපි තුල ආදරය තියෙනවා නම් අපිට අනුන්ගේ හැගිම් හරි වචන හරි අවශ්‍ය වෙන්නේ නැහැ... අපේ පැවැත්ම තිරණය කරන්නේ වචන නෙවෙයි ක්‍රියාවයි. වචන වචන හැටියට හැගෙන්නේ කියන්නා තුල ඇති ආදරයේ ස්වරය සමුහය නිසයි......“

“හොව් හෝව්....... දේෂණ ඇති.......“
ඇය මගේ පිළිතුරට මග ඇහුරුවාය. ඇගේ ඇස් දැලිවි ඇත, කම්මුල් රත් පැහැ ගැන්වී පිපි එමින් තිබේ.

‘‘මං ඔයාට ආදරෙයි........“
ඇය මගේ උරය මත ඇගේ දොතොල් තියා උණුසුම් හාදුවකින් මගේ ගත ප්‍රණවත් කළාය. දිගු හුස්මක් ගත් ඇය.......

“මට සතුටුයි ඔයාව මට හුමුවුණ එක ගැන..... එක අස්වාභාවික හමුවිමක් වුණත් මම කැමතියි අපි ඉන්න විදිහට......“

සත්තකින්ම ඇගේ ප්‍රේමය මහ රුක්ෂයක් මෙන්ය. මා මුලදි සිතා සිටියේ මා තරම් කිසිවෙකුටවත් ආදරය කල නොහැකි යැයි කියාය. නමුදු ඇය හමු වු දා පටන් මගේ මුල් බැස ගැනීම කොපමණ වැරදිදැයි මටම තේරෙන්නට පටන් ගත්තා. විටක ඇය මවක් සේද යෙහෙලියක් සේද බිරිදක් සේද භික්ෂුණියක් සේ ද මා ඉවසන්නීය. තවත් විටක ඇය පාසල් ගුරුවරිය මෙන්ද නිතිඥවරියක් මෙන්ද සෙබලයක් මෙන්ද තහංචි පනවන්නීය. නමුදු ඇය කිසි විටකත් මා හට දක්වන ප්‍රේමය අත් හැරියේ නැත. වැටෙන්න වැටෙන්න ආයෙමත් කෙහෙන් හෝ කොණක් අල්ලාගෙන ඈ මා මත්තේම දළු ලා වැඩෙන්නීය. මවිසින් මගහැර යන සෑම තැනකදීම ඇය කෙලින් සිටගෙන මා තදින් වැළද ගෙනම සිටින්නීය. ඒ හැමවිටම මගේ පපුවට දැනෙන එකම උණුසුම ඇගේ ප්‍රේමයේ උණුසුම ම පමණෙකි. ඇගේ ප්‍රේමය ඉදිරි පිට මා ළදරුවෙකු සේ අසරණව දත් විළිස්සාගෙන බලා උන් වාර අනන්ත ය. ඒ වෙරෝනිකාය.......

“මිනිස්සුන්ට තමන් තුල කිසිම දෙයක් නැති වුණාම අනෙක් අයගේ අදහස් හරි තමන්ගේ වගේ ලියන්න ලැජ්ජ නැද්ද මන්දා......?“

ඇය තාම මුල් ගැටළුවේම සිත් යොමා සිිටින බව මට වැටහුණේ එවිටය. ඇය අතෝරක් නැතිව එක දිගට කියවාගෙන යයි. සැරෙන් සැරේ මොන මොනවාදෝ ප්‍රශ්ණ මගෙන් විමසා ඇයම පිළිතුරු සපයාගෙන කතා කරමින් යයි.

“හදිසියේ මං කතා කරන එක නැවැත්තුවොත් අපේ සම්බන්ධතාවයට මොකක් වෙයිද දන්නේ නැහැ....!!“
එක්තරා දිනෙක නිශ්චිත මොහොතක ඇය හැඩුම්බරව කී දේ තවමත් මා මතකයේ ඇත. 

වචන - ඒ ඇගේ ආදරයේ එක් පැතිකඩක්ය. හැමදේමත් හැමවිටමත් ඇය ප්‍රකාශ කරමින් මට ප්‍රේම කරයි. තවත් විටක ඇගේ වෙලෙමින් හුරතල් වෙමින් ඇවිස්සෙමින් ප්‍රේම කරයි. ඇය විවධාකාරය. එක මිතික නොවන ඇයට බහුමිතක පැතිකඩවල් ඇත. ඇය ඒ හැම අයුරින්ම මට ප්‍රේමය ප්‍රක්ෂේපණය කරමිනි උන්නාය. එහෙත් ඇය දැන හදුනා ගත් දින පටන්ම මා ඇය හා ආලයෙන් වෙලුන් ලෙසම මම ඇය ප්‍රේම කරමින් සිටියා. කලු සුදු මම වර්ණ අන්තර නොදන්නා සේම ප්‍රේමයේ චලනයන් නොදන්නෙමි. නමුදු ඇය ශුංගාරාත්මක ලෙසත් විචිත්‍ර ලෙසත් මා හට ආලය පායි. 

දසත අදුරින් වැසි ඇතිමුදු අශ්චර්යමත් පහන් කණු ඒ බව අපට අමතක කරවමින් සිටියි. අප පසු කර යන එකා දෙන්නා අප දෙස බලනුයේ ‘ඇපල් කන්නේ පණුවොමය‘ යන තියරියෙනි. අපි අතුරු මාර්ග මග හැර ප්‍රධාන මාවතින්ම වෙරළ අද්දරට සෙන්දු වුයෙමු. තැන් තැන් වල මිනිස් සමුහයාගේ චලනයන් අපිට කිසි වැදගැන්මක් ගෙන ආවේ නැත. 

“අපි අද මුහුදට කතා කරන්න ඉඩ දෙමු...“
මම වැල්ලේ වාඩි ලා ගමිනි පැවස්වෙමි.

මගේ ගෙල වටා අත් යවා මා ඇගට බර වී ඇය මගේ හිස් මුදුණ උණුහුමින් සිප ගත්තාය. ඇය මේ සාගරය තරම්ම ගැඹුරු නොවේදැයි මම තවමත් සිතමි.





Saturday, April 12, 2014

ජිවිතයට හිරගෙයක්!



ඔබ හිරගෙයක කොටු වෙන්න කලින් මදකට දැනුවත් වෙන්න
විවාහය උගුලක්
ගැහැණියක් විසින් ඔබ උගුලට හසු කර ගනිවී.
ඔබ විසින් ගැහැණිය උගුලට හසු කර ගනිවිී. 
එවිට ඔබ දෙපලට එකින් එක
වධයට, හිංසාවට,
පමුණුවා ගන්නට සදාකාලික අයිතිය නීතියෙන් ලබා දෙන
විවාහය සමාජය තුල බිහිවන්නේ
මිනිසා ආදරය කරන්නට 
හෝ
මිත්‍රත්වය රකින්නට
හෝ
අසමත්වීමේ ප්‍රතිඵලයක් වශයෙන්.
විවාහය ආදරයට ආදේශකයක් නොවේ.
එය හරිම දුප්පත් විකල්පයක් පමණයි.
ඔබ කවරෙකුට හෝ ආදරය කරනවා නම්,
එය නීත්‍යානුකූල කොන්ත්‍රත්තුවක්
කර ගන්න ඕනේ නැහැ.
නීතිමය කොන්ත්‍රත්තුවක් මගින්
සහතික කරන්න බැහැ, 
ඔබ හැම විටම
ඒ පුද්ගලයාට ආදරය කරන බව,
නීතියම කොන්ත්‍රත්තුවකට
ආදරය මත කිසිම බලයක් නැහැ.
විවාහය නීතියෙන් පිළිගත් කොන්ත්‍රත්තුවක්,
ඒක අයිතිකාරකමක්,
පුද්ගලික දේපල අයිතිකාරකමක්ම තමයි,
ඒක බලපත්‍රයක් - ඔබ අයිතිකාරයා.
මෙය හොදින්ම කියා පාන්නේ
එතැන ආදරය නැති බවයි.
නීතිය පැමිණෙන්නේ
එතැන ආදරය නැතිවී ගිය විටදි පමණයි.
එහෙම නොවන්න
ආදරයට ආදරය ප්‍රමාණවත්

---- ඕෂෝ ----





Tuesday, March 18, 2014

මග හරින සත්‍යය



ඔබ ඉදිරියට තබන අඩියක් පාසාම කවුරුන් විසින් හෝ ඔබව බිය ගනවනු ලබනවා. එක තත්වය හෝ ව්‍යවහාරය යැයි භාර ගැන්මට අපි හැමවිටම පෙළඹෙමින් සිටිනවා. නමුදු ඔබට හැකි වුණා නම් ඔබේ ධෛර්්‍යය එක් නිමේශයකට හෝ අත්හදා බලන්න ඔබට සතුටක් දැනේවී. අවිනිශ්චිත අනාගතයක් වුවත් ඔබට සතුටක් දැනේවී. ඒ නිදහසේ වින්දනය ඔබේ සිත පතුලටම දැනෙන මොහොතයි. අපි විසින්ම තනා ගත් අර්ථ බොහෝමයකට මැදිව අපි ජිවිතය විනාශ කර ගනිමින් හිදිනවා. 

ඔයා මට ආදරේද කියලා ආයේ ආයෙමත් අහන්න සිද්ධ වෙන තැනත් එතැනමයි වෙරෝනිකා.....
ඔයාගේ ආදවන්තයාගේ හිත තුල කිසිදු නිදහසක් වින්දයක් නැතිව ඔයාට බැහැ ඉස්සර වගේ කිසිදු දෙයක් ඒ විදහටම බලාපොරොත්තු වෙන්න. බොහොමක් මිනිසුන් සරළ රේඛාවක් දිගේ ඔහේ ගමන් කරමින් සිටිනවා. ඔවුන් ඉපදෙනවා, වැඩිවියට පත්වෙනවා, කසාද බඳිනවා, ළමයි හැදෙනවා, වයසට යනවා, ළමුන් රැකබලා ගනියි කියලා හිතනවා...... අතිශය සාමාන්‍ය මේ පෙළ විතරක්ම උල්ලංගණය කිරිමෙන් පමණක් ඔයාට ඔයාගේ විමුක්තිය මුණ ගැහෙන්නේ නැහැ. ඒ පෙළින් පිට පැනීමත් එක්ක ඔයාට සිද්ධ වෙනවා ඔයා මොන වගේ කෙනෙක්ද කියලා හිතන්න. මං හිතන්නේ දෙපාරට වඩා වැඩි වාර ගණනක් ඔයාට සිද්ධ වෙනවා හිතන්න. ඔයාට ඔනේ මහාප‍්‍රාණික ආදරයක් නම් ඔයාට සිද්ධ වෙනවා මිටින් අල්ලාගෙන සිටින ඔහුගේ ජිවිතය අත්හරින්න, ඔහුට යන්න දෙන්න, නිදහසක් දෙන්න, ආදරය බූමරංගක් සේ එවිට ආයෙමත් ඔයාව හොයාගෙන ඒවි..... අළුත්ම අළුත් විදිහට.  


බොහෝ ප‍්‍රථාපවත් මිනිසුන් සම්බන්ධතාවන් ඇතුලේ දියවෙලා යන්න පටන් ගන්නවා. ඒ ඇයි කියලා ඔයා නිකමටවත් හිතලා බලලා තියෙනවද ?

අපිට කලින් නිර්මිත කර ලද අර්ථයක් ඇතුලේ හදලා දීලා තියෙනවා බෙදා ගැනිමක් කියලා. එත් ඔයාට බෙදා ගන්න ඔයා ලග තියන්නේ මොනවද කියලවත් දන්නේ නැතුව නිකම්ම නිකං ශාරීරික ගණුදෙණුවක් ඇතුලේ හිර වෙලා ඔයා දියවෙන්න පටන් ගන්නවා. පේ‍්‍රමයක් ඇතුලේ නිදහසක් හොයන්න. එවිට ඔයාට තටු ලැබේවී ඔහුගේ පරාදිසයේ හැම අස්සක් මුල්ලකම පියාසර කරන්න.





Tuesday, January 28, 2014

හිස්තැනක්_____________________


වැහි බිදු එකිනෙක මා වටලාගෙන හෙමෙන් හොරෙන් වැටෙන්නට විය. මම ඒ වැහි බිදු නොපෑගෙන්න ඈත් මෑත්ව අඩි තබමින් ගමන් කළේමි. වැහිබිදු මගේ ගමනට බාදා පමුණනාවාට මං දැං කෙහෙත්ම කැමති නැත. නමුදු මට වඩා ඉක්මණින් වැහි බිදු මා වටලා ගනිමින් සිටියි. එක දෙක බිංදු මගේ නළලත මත පතිත වන්නේය.මම හුන් තැනම නැවතුණෙමි. වැහි බිදු ටක් ටක් හඩ නගමින් මගේ නළලත පතිත වන්නට විය. රූරා වැටෙන ඒ බිදු කාළකට පසු මගේ දෙකම්මුල් තෙත් කරමින් කොපුල් තල තෙතමාත්තු කළේය. වැහි බිදුවලට රිසි සේ මගේ නළලත මත වැටෙන්නට මම හිස කළු ආකාසය දෙසට හැරෙව්වෙමි. මොහොතකින් මගේ මුළු මුහුණම වැසී යන්නට පුංචියට ඇද හැළුණු වැහි බිදු අනෝරා වැස්සක්ව වටව මගේ මුළු සරුවාංගයම තෙතර බරිත කලේය. මම  දෑස් පියා ගතිමි.

ඔයාට මතකද වැස්සේ නටපු අතීතයක් අපිටත් තිබුණා. ඔයාගේ මුළු ඩෙනිම් කලිසමම තෙත් වෙලා යනකං අපි වැස්සේ තෙමුනා. එච්චර තෙමිලත් ඔයා කලිසමේ කකුල් දෙක නවාගෙන මඩකඩිති පුරා පැන පැන උන්නේ. මම ඔයාගේ පුංචි කුඩය යටට වෙලා ඔයාගේ හැම ඉරියව්වක්ම නිරික්ෂණය කරමින් උන්නේ. ඔයාගේ පිස්සුවට මම කොච්චර ආදරය කලාද?? ඔයාට මතකද අපිට එහෙම අතීතයක් තිබුණා. නැහැ ඔයාට එහෙම මතකයක් නැහැ.  එහෙම අතීතයක් අපිට කිසි දිනෙක තිබි තිබුණේ නැහැ. මේ මම, මේ මොහොතේදි දකින සිහිනයක්. ඔයාව ලගට තුරුළු කරන් මෙහෙම වැස්සේ තෙමෙන්න සදාකාළිකව මගේ හිතේ තිබුණු හීනයක්. කිසිදිනෙක මවිසින් සඵල නොකර ගත් හීනයක්. මම කිසි දිනෙක ඔයාට කියලා නැති හීනයක්. අවුරුද්දකට පොඩ්ඩක් වැඩි කාළයකදී ඒ හීන ඔක්කෝම සඵල කර ගන්න බැහැ තමයි. මම හිතුවේ මුළු ජිවිත කාළය පුරාවටම ඔයාව මගේ අනෙක් පසින් තියාගෙන වෙනස් වෙනස් විධියේ ප්‍රේමයන්ගෙන් ඔයාව සිප ගන්න.

මම දෑස් විවර කළේමි. මේ අහසටත් නොකියාම මේ වැස්සටත් නොකියාම මේ පොළවටත් නොදෑනීම මගේ හිතටත් හොරා ඔයා ඈතක ඉගිලා ගිහිං. මම උණ සන්නිපාතය හැදෙනකං මේ වැස්සේ තෙමෙන්නද? මට මානසික ව්‍යාධියක් ඇතැයි සිතා කවුරුන් හෝ මාව මානසික රෝහලට ගෙන යන තෙක් මෙහෙම වැස්සේ තෙමෙන්නද? මගේ දෙකම්මුලෙන් රෑටා එන වැහි බිදුවක් මම දිව අගින් රහා බැලුවෙමි. එහි පදමට ලුණු රස ඇත. අහස පුරා විසිරි පැවති වැහි වළාතුළු මගේ ඇස් උඩම පායලා. කාළයකට පසු මට රිසි සේ මා තුල වු වේදනා සියල්ලක්ම පිට කර දැමිය හැක. දිවා කල වෙස් මුහුණක් පළදාගෙන මුළු ලෝකයක් රවටමින් දේශපාලනයල කලාවල සමාජය හොරකම් අරවා මේවා ගැන විවිධ කතා බහා කරමින් දිවා ආලෝකය මග හරින මට, මා තුල ඇති වේදනා සියල්ලක්ම පහව කරන්නට මේ වෙලාවයි. මේ ගණ කළුවරේ මා කවුදැයි සොයන්නෙකු නැත. මේ අනෝරා වැස්සේ මට සරණ වන්නට දිව එන පිංවතෙක් නැත. මේ මගේ මොහොතයි. හැම රාත්‍රියක අග හීනෙන් දොඩවා බිය වී නැගිටින මගේ ආතතීය මග හැර ගැනීමේ වෙලාවයි. 

වෙ   රෝ   නි   කා .............................................................


මම වර්ෂාවේ ශබ්ධය පරායා යන්නට කෑ ගැසුවෙමි. මේ අහස ඉරාගෙන ඔයා ඉන්න තැනකට ඇසෙන්නට කෑ ගැසුවෙමි. තාවකාලික දේවල් වලින් යටපත් කර ඇති මගේ හිත පැලී යන්නට මම කෑ ගැසුවෙමි. ඔයාට ඇහෙන්නේ නැහැ මට තේරෙනවා. චීන මහා ප්‍රකාරයටත් වැඩිය ලොකු සංකල්ප තාප්පයකින් ඔයාව වට කරලා තියෙන්නේ. සම්බන්ධතා කියන මතවාදි අල්ලසින් ඔයාව බැදලා තියෙන්නේ. එත් වෙරෝනිකා බර්ලීන් තාප්පය බින්දේ ආදරණිය මිනිස්සු කියලා කෙහේ හරි ඔයා කියවලා තිබ්බේම නැද්ද??? 

මේ වගේම කළුවර වැඩි දවසක ඔයා ඉගිල්ලිලා ගිහිං තිබුණා මටත් හොරා. මම තවම ඔයාට ආදරය කරන්න පටන් ගත්තා විතරයිනේ...... මම තවම ලැහැස්ති වුණා විතරයි..... එක එක ඉරියව්වලින් ඔයාට ප්‍රේම කරන්න. මම දන්නවා මම දන්නවා.......මං වගේ පිරිමියෙක් ගැන විශ්වාසය තියන්න හොද නැති විත්තිය. එහෙම විශ්වාස කලාම අවසානයේදී ඔයාට ඉතුරු වෙන්නේ වේදනාව විතරක්ම බවග එත් වෙරෝනිකා......... මම බරටම ඔයාට ප්‍රේම කරමි. මම ඔයාගේ දෙකොපුල් වල චමත්කාරයෙන් වික්ෂිප්ත වී හිදිමි. මේ සත්තමයි.........   ඔයාගේ ඒකාක්ගතාවයක් නැති ප්‍රේමය වරකට තුන් පාර බැගින් හැම නිමේෂයේදීම මාව උස්සලා පොලවේ ගහනවා. ඔයා දැනං උන්නද මාව කෙතරම් තෘප්තිමත් තිගැස්මක පත් වුණාද ඔයා මගේ ඇග උඩ නැගලා මගේ ෂර්ට් කොළරයෙන් අල්ලගෙන වකුටු වෙලා මාව සිප ගනිද්දී.... ඔයා දන්නවාද ඒක කෙතරම් අල්හාදයක් මට ඇති කලාද කියලා?? මගේ ආලය වචන දිගේ ඔයා ලගට ගලාගෙන එද්දි කිසිම තක්සේරුවක් නැතිව ඔයා වචනයෙන් වචනය මගෙන් ප්‍රශ්ණ කරද්දී..... ඔයා දන්නවද මට මාව හොයා ගන්න අයේමත් අළුතින්ම හිතන්න වුණා??? පුංචි පරිමාවක හිටිය මාව ලෝකයක් කලේ ඔයා...... ඔව් ඔයා...... ජිවිතේ වැ‍රදෙමින් වැරදි මාවත් වල යමින් අවසානයේ මට හමුවුණා තිතක්.... ඒ නවතින් නෙවෙයි....... ජිවිතේම ප්‍රේම කරන්න...... ප්‍රේමයක් ඇතුලේ දිය වෙන්න. මං බලා උන්නේ ප්‍රේමයට පණ දෙන්න. එත් ප්‍රේමය ඇවිත් මට පණ දුන්නා. අළුත් මිනිහෙක්ව මං ජිවත් වෙන්න උත්සහා කලා. 

වෙරෝනිකා...........
ඔයා ගිහිං........ මාව අත්හැරලා දමල ගහලා හිතුවක්කාර විදිහට ඔයා ගිහිං........ අතින් ඇදලා නවත්වන්නවත් මම ඉදිරිපත් වුණේ නැහැ නේද...?? ඇදලා අරං බලෙන් සිප අරගෙන ආදරෙන් යන්න එපා කියන්න මං හිටියේ නැහැ නේද...?? වෙරෝනිකා මං කොච්චර ආත්මාර්ථකාමියෙක්ද?? මං කොච්චර කුහකයෙක්ද?? මට ඔනේ වුණේ ඔයත් එක්ක නිදිවදින්න විතරක්මද? මට ඔයාව ඔනේ වුණේ මගේ තනිකම මකා ගන්න විතරක්මද? මට ඔනේ වුණේ ඔයාගෙන් බැබළෙන්න විතරක්මද?? එතකොට මං ඔයාට ප්‍රේම කරලම නැද්ද? එතකොට මං ඔයා ගැන හිතලම නැද්ද?? එතකොට මං ඔයාව මගේ මේ නපුරු පපුව මත තියාගෙන රැකබලාගෙනම නැද්ද?? ලෝකය කියන්නේ මායාවක් නම් මම දැං යථාර්තයට නැගිටින්න ඔනේ වෙරෝනිකා.......
මම මෙතෙක් කල් වෙලී උන් බොරුවෙන් මිදෙන්න මේ හොදම කාළයයි වෙරෝනිකා. ප්‍රේමය කියලා කියන්නේ ධනවාදයේදී තවත් හුවමාරු භාණ්ඩයක් පමණෙකැයි කියලා මං තෙරුම් ගන්න ඔනේ කාළයයි මේ වෙරෝනිකා.......

මම තවම උන්නේ දෑස් තදින් පියාගෙන අහස දෙසට නැඹුරු වු හිසින් යුතුවය. දැවැන්ත සුදු ආලෝකයක් මගේ ඇස් අතර එහේ මෙහේ දොලනය වනු මට දැනේ. විවිධ කටහඩවල් කිහිපයක්ද පසෙකින් මට යාන්තමින් ඇසේ. වෙරෝනිකා, ඒ බියකරු යථාර්තය නම් ඉතිං මට ඔයාව සදහටම මග හැරේවිද?? ඔයාගේ ප්‍රේමය මට කිසි දිනෙක ආයේ නොලැබි යාවිද?? මම තව තවත් තදින් දෑස් වසා ගෙනම උන්නෙමි.

පාළම මුදුනතින්
සද දිලෙයි
සව්දිය පිරෙයි 
මොහොතකට
ජිවිතය ගිළෙයි
මදු විත මත
දැං ඉතිං අමාවකයි

වැහී බිරමක්
ඇස් අගම නළියන කල
අන්ධකාරය මත
හිස ගසාගෙන හිදිමි
තොල් අගින් ගිලිහෙන
ඉකිබිදුම 
මධුවිත මත වැදී
ජිවිතය ඉල්ලයි
ආයේමත්
නුඹේන් 

එත් මේ අමාවකයි

නිකටින් දුමින් පැසවන
කල් ඉකුත් වී ගිය 
ප්‍රේමය
ඉඩෝරයක් කැන්දයි
රැයක දිග මත
නිදිවරව දිග ඇදී
අවසන් කවත් පබදමි
නුඹ නමට ම 

හෙට ඉදන් අමාවකයි

සිගරැට්ටුවක් අග
නිවී නිවී දැල්වෙන
දැල්වේවී අළු වන
මතක වැළකි
අඩක් හිස් වු 
විදුරුව තුල දිදුළන 
තරු පොකුරුකි
තරු අතර සැගව 
දුර ඈත යන
නුඹ ගැනමි සිතමි
ඒ නිසාමයි මේ අමාවක


මම දැස් හෙමෙන් විවර කළේමි. ඉහළින් පවතින යමකින් විහිදුවන සුදු ආලෝකය එක්වරම මට දරා ගත නොහැකිව මම නැවත ඇස් තද කර ගතිමි. යමෙකු මගේ කම්මුලට තට්ටු කිරිමෙන් මම ඇස් විවර කළේමි. සුදු ඇදුමින් සැරසුණු කඩිසරව එහේ මෙහෙ යන පිරිසකගෙන මා වට වී සිටියෙමි. මෙතෙක් පැවති එළිමහන් වර්ෂාව වෙනුවට සංවෘත කාමරයක ඇදක මම ලැග සිටිමි. ජිවිතය තේරුම් ගන්න මම වට පිට බැලිමි.

         කෝ වෙරෝනිකා................. කෝ වෙරෝනිකා.........

මම ඇද මත ඒ මේ අත දගලන්නට වීමි.

වෙ   රෝ   නි   කා .....................

මම කෑ ගැසුවෙම්. මගේ ශබ්දය හාත්පසම ගිගුම් දෙන්නට විය. නැවත නැවතත් මට මගේම හඩ ඇසෙන්නට විය. කටුවක් මගේ උරය විදගෙන ඇතුලට ගිලා බසියි. වේදනාවත් සමගම මම ඒ දෙස බැලුවෙමි. මා සිටින්නේ ගිලන්වය. ඔයාගේ නමින් හදවතේ පවතින වේදනාව තරම් වේදනාවක් කාටවත් පිටින් දෙන්න බැහැ ආයෙමත් මට........මට.......මම......... කළු පාට සංවෘත රාමුවක ගිලෙමින් හිදිමි. එත් කෙළවර පිහිටි අලෝකයේ උන්නේ ඔයා......... හිනා වීගෙන ම.....

මට කාළය ගැන හරි නිර්ණායකයක් දැං තවදුරටත් නැත. මා සිටින්නේ කොහේද? මා සිටියේ කොහේද? මා මෙතැනට ආවේ කොහොමද? යන්න පිළිබද මම කිසිත් නොදනිමි. මම සිටින්නේ පුද්ගලික රෝහලක් වැනි ස්ථානයක බව පමණක් මට පැහැදිලිය. දොරක් විවර කරගෙන පැමිනි හෙදියක් මගේ ඇදේ කෙළවර තිබු පත්‍රිකාවක් බලා පසෙකට වී මොනවදෝ කුරුටු ගායි.

    මිස්........
මම ආයෙසයෙන් වචන එළියට දැමුවෙමි.

 වෙරෝනිකා ආවේ නැද්ද.....??

ඇය තැතිගැන්මකින් යුතුව මා දෙස බලා උන්නාය. මදවේලාවක් එසේ සිටි ඇය ක්ෂණිකව කාමරයෙන් පිටව ගියාය. ඇය මට එතරම් බියවන්නට හේතුව කුමක්දැයි මම නොදනිමි. ඇය සමග ඊළගට කාමරයට පිවිසියේ දොස්තරවරයෙකි. ඔහු කුඩා ටොචයක් මගේ ඇස් වලට අල්ලමින් මා පරික්ෂා කරමින් හිදියි. නැවත පසෙක වු පත්‍රිකාව රැගෙන යමක් ලියා තබයි. 

    ඩොක්ටර්........
මම නවැත වරක් ආයාසයෙන් මගේ එකම ප්‍රශ්ණය දොස්තර වෙත යොමු කළේමි. 

 වෙරෝනිකා ආවේ නැද්ද......?

දොස්තර තෙමේ සෙමෙන් මා අසලට පැමිණියහ. 

කවුද මේ වෙරෝනිකා....??
මම ඔහු දෙසත් හෙදිය දෙසත් වරක් බැලුවෙමි.

මගේ බිරිද........

හ්ම්........ තාම කවුරුත් ආවේ නැහැ ඔයාව බලන්න......
ඔහුගේ ස්වරය යම් බැරූරම් බවක් විය. මදක් මා දෙස බලා සිටි ඔහු මගේ උරය තදින් අල්ලා මොහොතක් හිද පිටව ගියේය. හෙදිය මට ලබා දෙමින් තිබු සේලයින් බෝතලය මාරු කරමින් උන්නාය. ඇය හුරුබුහුටි චාම් ලක්ෂන ඇති තරුණියකි. ඇගේ ඇහි බැම මදක් ඝණව පිහිටා ඇති අතර ඇස් ආලේපණ නිසා ඇගේ මුහුණ වඩාත් කැපී පෙනෙන්නට විය. 

මිස්....... අද දිනේ කවදද....? මම කවදද මෙහේට ආවේ...?

ඔයා ඇවිල්ලා අදට දින හතරක් වෙනවාග අද 23 වැනිදා....
ඇගේ හඩ කරුණිකය. ආදරණිය. ලෙන්ගතුය.

අද වගේ දවසක තමයි මමයි වෙරෝනිකයි හොරෙන් කසාද බැන්දේ.

ඇය කරමින් හුන් වැඩය මදකට නවත්වා මා දෙස බලා උන්නාය. ඇගේ මුහුණේ අව්‍යාජ සිනහාවක් දක්නට තිබිණ. ඇය මා අසලට පැමිණ මගේ හිස සෙමෙන් පිරිමැද්දාය.


පස්සේ වෙලාවක මට කියන්නකෝ ඔයාගේ වෙරෝනිකා ගැන විස්තර ටිකක්. මමත් ආසයි ඔය තරම්ම වසානාව ඇති එයා ගැන දැන ගන්න.
මදකට හෝ ඇය මා අස්වසාලීමට සමත් විය. වැස්සත් මේ සෙලයින් සහිත ඇදත් අතර දුර මට මතක නැත. මට ඒ ගැන දැන ගැන්මටද උවමනාවක් නැත. වෙරෝනිකා..... මම මේ කොහේද ඉන්නේ, මම ඉන්නේ මැරෙන්න වැටිලද? එහෙම නැතිනම් මට වෙන අනතුරක් වුණාද? වෙරෝනිකා...... මං ඔයා ගැන සිහිනයක් දකියමිනුයි හිටියේ. එත් හිටි හැටියෙම මම ඇහැරෙන්නේ ඇදක් මත. මේ නිතර මා බිය වද්දන කටුක යථාර්තයද?

අදුර හෙමෙන් හෙමෙන් හාත් පසම ගිල ගනිමින් ඇත. කෙළවරක විවෘත්තව ඇති ජනේලයෙන් සිසිල් සුළගක් විත් මගේ කෙඩෙත්තු ගතිය මදකට හෝ නිවා දමමින් සිටියි. සුළගේ එහේ මෙහේ නටන ජනේල් තිරය අතරින් කෙළවරක් නැති අහස් ඉම රත් පාටින් බබළනු මට පෙනෙයි. මෙවන්ම වු සැදෑවක දින සියයෙන් හැදු පාළමක් යටදී මම ඔයාව සිප ගත්තා ඔයාට මතකද? යනෙන දෙනොදහකගේ වපර ඇස් තිබුණේ අපි වෙතටම නාභි ගත වෙලා. ඔයා මාව තල්ලු කරලා දලා මගේ ඇකයෙන් මිදිලා දිව්වා මතකද? එතැනින් ගිය හැට පැනපු අංකල් කෙනෙක් මට ඇහෙන නැහෙන ගාණට කිව්වේ වනචර හැත්ත කියලා. අංකල්ගේ ඇරියස් මගෙන් කවර් කර ගන්න හදන එකට මට අංකල් ගැන දුක හිතුනා. එහෙත් අද අපි කෙළවරක් හොයාගෙන ඇත. ඔයා මගෙන් ඈතටම පියාඹලා යන්න තිරණයක් අරං එක්කෝ මෙහෙම විදවන එක ඔයාට ඇති වෙලා වෙනත් වේදනා පථයකට ඔයා මාරු කරගෙන. එතැන් පටන් මම ඉබාගාතයේ සරන්නෙකු සේ සැරි සරන්නෙමි. මම යන අතක් ගැන මමද නොදැන උන්නෙමි. ඔයාට ලියපු කවි සීතලම රෑක ඔක්කෝම ගොඩ ගහලා ගිණි තියලා මම ගිණි තැපුවා. එතැන් ඉදන් මම ඔයාට ලියන එක නැවැත්තුවා. මගේ වචන වලින් වෙනත් ගැහැණුන් සන්තර්පනය ලබනවාට ඔයා අකමැති නිසාම මම මගේ හිත වාන් දා ගැන්ම අත්හිටෙව්වා. හිස් වෙච්ච ජිවිත මා ඉදිරියේ ලෙහා දමා මගේ වචන වලින් ඔවුන් ආයෙමත් ඔවුන්ගේ ජිවිතය පුරව ගනිමින් හිටියා. මම හිතුවේ එක පිං අතේ වැඩක් කියලා. එත් ඔයා කිව්වේ එක සල්ලාළකමක් කියලා. ඒ හින්දම මං පිං කරන එකත් නවත්වලා දැම්මා.

ගණ අදුරට යට වෙමින් තිබු මගේ කාමරයේ විදුලි ආලෝකය දල්වාගෙනම නර්ස් ඇතුලට ආවේ බෙහෙත් තැබු බන්දේසියක් අතැතිව ඇය නැවතුනේ මා අසලමය.

ඉතිං කොහොමද ඔයාට
මම මද සිනහවක් ආයාසයෙන් නංවා ගතිමි.

ඇයි ඔයා සිය දිවි හානිකර ගන්න උත්සහා කළේ.

මගේ ඇස් උඩ ඉන්දවිය. ඇය මේ කියන්නේ මොනවාද? මම එහෙම දෙයකට කිසිවිටෙක් නොපෙළඹුණෙමි. ඇය උන්නේ මගේ බෙහෙත් පිරික්සමිනි. මම දෙතුන් විටක් ඇගේ මුහුණ දෙස එක එල්ලයේ බලා සිටියද ඇය තම කාර්යයේම නිරත වී උන්නාය. 


මම එහෙම දෙයක් කර ගන්න හැදුවේ නැහැ.....
ඇය එක්වරම සිනහා වෙන්නට පටන් ගත්තාය. ඇගේ සිනහා හඩට මට යකා අරූඪ විය. ඒ බැව දැණිදෝ කොහේද ඇය ඒ වෙනුවෙන් මගේ සමාව ඉල්ලා සිටියාය.

ඒ වුණාට ඔයා පාළමකින් පල්ලෙහාට පනින්න උත්සහා කරන වෙලාවේ ඒක දැකලා තමයි මනුස්සයෙක් ඔයාව ඉස්පිරිතාලයට ගෙනත් ඇරවලා තියෙන්නේ. වෙලාවට ලොකු තුවාලයක් මුකුත් නැහැග කකුල තමයි.
මම ක්ෂණයකින් පොරෝණය මෑත් කර මගේ වම් කකුල දෙස බැලුවෙමි. විලුබේ සිට දණ හිස දක්වා එය වෙලා ඇත. වම් කකුලක් මට තියේනවාද කියා නොදැනෙයි. මම අතිශය කම්පාවකින් යුතුව ඇය දෙස බැලුවෙමි. ඇය ඉන්ජෙක්ෂන් කටුවක් ගෙන මගේ වම් අත පුළුන් කැබැල්ලකින් පිරිසිදු කර බෙහෙත් එන්නත් කලාය. 

බයවෙන්න එපා දවස් තුන හතරක් යනකං ඇදෙන් බහින් බැරි වෙයි.

ඇය බන්දේසියත් රැගෙන යාමට සැරසෙමින් උන්නාය.

මිස්....... වෙරෝනිකා දන්නවද මේ කිසි දෙයක්......???

තවදුරටත් ඇයගේ අව්‍යාජ සිනහාව මා වසග කරමින් සිටියි. ඇය ඇස් වලින් නැතැයි කියා දොර තදින් වසාගෙන නික්ම ගියාය.

සිහිනයකට එහා පැත්තේ යථාර්තය මුණ ගැසීම බරපතල හදිසි අනතුරක්. මම දිගු හුස්මක් හෙලා මගේ ලය සැහැල්ලු කර ගතිමි. මරණය කිසිවිටෙක් අපි අපෙක්ෂා කරන මොහොත තුලදී නොපැමිනෙන බැව් නම් මම දැං හොදා කාරවම දනිමි. 
එත් වෙරෝනිකා..... ඔයා තියපු හිස් තැනත් එක්ක මං දැං කල් ඉකුත් වෙන්න අරගෙන.








Monday, January 27, 2014

සිය දිවි නසා ගැනීම


මිනිහෙකුට අවශ්‍ය වෙලාවකදි මැරෙන්න වෙන්නේ අතිශය ම්ලේඡ්ච විදිහකට, එක ඇතුලේ මැරේන මිනිහට අත් වෙන්නේ ශාන්තියක් නෙවෙයි දැඩි වේදනාවක්. ඊට වඩා සුන්දර ක්‍රමයක් තිබුණා නම් මිනිහෙකුට සිය දිවි නසා ගන්න. මං කියන්නේ අයිතියක් ආගමික ඉගැන්වීම පසෙකලාපු තැනක්. ස්භාවධර්මය වෙත ආපසු යෑමක්. ලැජ්ජ බය වගේ මතු පිට කාරණා ඉස්මතු නොවන තැනක්. ඒක වෙනම වැඩක්!



අපි මේ ලොකේ ජිවත් වෙන්නේ අපි කලින් සැළසුම් කල උපාය මාර්ගික ක්‍රමයකට කියලා අපි මුලින් හිතාන හිටියට එක එහෙම නෙවෙයි. කලින්ම අපි වෙනුවෙන් නිශ්චිතව තනන ලද අත්තිවාරමක් මත, අපි කැමති වුණත් අකමැති වුණත් අපිට සිද්ධ වෙනවා ඒ අත්තිවාරම උඩ අපේ ජිවිතය නැමැති ගේ හදන්න. අපිව රවට්ටනවා ඒ අපේම එක තමයි කියලත්. තට්ටු ගණනාවක් ගහලත් කඩා වැටුණු ගෙවල් ඕන තරම් හොයා ගන්න අමාරු නැහැ. එත් කවුරුත් සොයා බලන්නේ නැත්තේ කලින් නිමවන ලද අත්තිවාරමක අපි හදන ගේ කොහොම එකක් වෙයිද කියන එක. ඒක මං මෙහෙම කියන්නම් ‍මිල මුදල් යහමින් තියෙන මිනිසුන්ට හොද වන සමහර දේවල් මිල මුදල් අග හිග මිනිසුන්ට නරක වෙන්නේ ඉහත කියු අත්තිවාරම හින්දා මයි. කුසල් අකුසල් මත අපගේ උප්පත්තියේ පැවැත්ම තිරණය වනවා කියන ආගමික න්‍යාය අපි මෙතැනදි අමතක කලොත් මිනිහෙකුට සිය දිවි නසා ගැනිමේ අයිතියවත් තමා විසින් නිර්ණය කල යුතුයි! එක ආයෙමත් ස්භාවධර්මය වෙත ආපසු යෑමක්. ඒක වෙනම වැඩක්!


වෙරෝනිකා....... 

මිනිස්සු මැරෙන්න තිරණය කරන්නේ පිටත පීඩනය තමා තුල දරා ගැනීමේ කාළ පරාසය ඉක්මවා යන කාලයක. ඔයා අහල තියෙනවද ආදරේ කල් ඉකුත් වෙනවයි කියලා, කල් ඉකුත් වන ජිවිතේ ඇතුලේ ආදරය එන්න එන්න තිරිහං වෙනවා. ජිවිතේ එන්න එන්න වයසට යන කොට ආදරේ එන්න එන්න තරුණ වෙනවා. එහෙම වෙන්න ඔයා තුල ආදරේට ඉඩක් තියෙන්න ඔනේ. ඔයාට එහෙම ආදරයක් දරා ගන්න උත්සහායක් තියෙන්න ඔනේ. හැම තැනකින්ම පැනලා යන මං වගේ මිනිහෙකුට නැති වුණත් ඔයාගේ ඇස් ඇතුලේ මං එහෙව් ශක්තියක් දකිනවා. 


වෙරෝනිකා........ 

මැරෙන්න යන මිනිහෙකුට උරහිසක් දික්කරන්න ඒ මිනිහා වරුවක් හරි අඩලා ඒ දුක තුනී කර ගන්නවා. ආදරේ කියන්නේත් අඩන්න උරහිසක් වගේම තුරුළු වෙන්නත් උරහිසක් වගේ තැනක්.! හැබැයි අවශ්‍යතාවයට විතරක් භාවිතා කරන දෙයක් නෙවෙයි, ඒ ඔයාගේ පැවැත්මේ ස්භාවය. ඔයාට වෙන සමහර විට ඉස්සෙල්ලා ම දන් දෙන්නා බවට පත්වෙන්න. කිසි දෙයක් නොලැබුණත් කාළයක් නිකම්ම නිකං බලා ඉන්න. 


වෙරෝනිකා......

මං හිටපු කළුවර වාට්ටුවෙන් එළියට පැනලා මං රෑට රෑට සද එළියේ ඇවිදිනවා, ඔයාව දැක්ක දවසේ ඉදන් මං හොරෙන් හොරෙන් ඔයා වටේ කැරකැවෙනවා. අන්තිමට උසම උස තාප්පෙන් පැනලා මං ඔයාව හොයා ගෙන එනවා. ඒ එන්නේ මැරෙන්න හිතාගෙන නෙවෙයි. එත් නොමැරෙයි කියලා හිතාගෙනත් නෙවෙයි. මැරෙන්න බයනම් සොහොනේ ගෙවල් හදන්නේ නැහැ වගේ චණ්ඩි කතා කිව්වට යක්කු ඉන්නේත් අපිත් එක්කමයි කියලා දැක්කම සොහොන හොදයි කියලා දැනෙන්න ගන්නවා. එත් වෙරෝනිකා......... ඇත්තටම මේ මොහොතේ මං ජිවත් වෙන්නේ ඔයාගේ ආදරයට තියෙන ලෝභකමට.......


ලොක්කෙක්ගේ පුතෙක් ලෝකෙට පේන්න රොකට් යවද්දි මං ඔයාට පේන්න අකුරු අමුණනවා.... ඒ ඔයා මගේ ලෝකයම නිසා.......... ලෝකයක් හොයා ගන්න බැරි වුණ මිනිස්සු ලෝකේටම පේන්න තවම එක එක දේවල් කරමින් ඉන්නවා. ආදරේ කියන්නේ සිය දිවි නසා ගැන්නමට වඩා අමාරු වැඩක්!!!



මේ මොහොතේදී මරණය කියන්නේ මම නම්, ප්‍රේමය කියන්නේ අනිවාර්යෙන්ම ඔයා!!! 





Sunday, January 5, 2014

ආදරෙත් එක්ක වයසට යන්න


දින සති ගෙවෙමින් අවුරුදු ඉගිල්ලෙනවා. අතීතයට මතක පමණක් ඉතුරු කරමින් අපි පරණ මිනිස්සු වෙමින් තියෙනවා. එතරම්ම වේගයෙන් ලෝකය ඉදිරියට ගමන් කරනවා, අපි ටික ටික වෙනස් වෙමින් වයසට යනවා. 

මිනිසෙකුට ජිවිත කාළය තුලදී ප්‍රේම සම්බන්ධතා කොපමණ තිබුණද ඔහුට ආත්මීය බද්ධ ප්‍රේම සබදතාවයන් තිබිය හැකිකේ එකක්ම පමණි. ඒ තරම් බැරෑරුම් වෙන්න ශක්තියක් එන්නේ තමන්ගේ ප්‍රේමයේ ඇති ඉඩ කඩ නිසාමය. නිදහස නිසාමය. ආදරය තමන් බවටම පත් වු විටක දී ආයාසයකින් තොරව තමන්ට හැකිවෙනවා විවෘත වෙන්න. ආදරය, එහිම ස්වරූප තේරුම් ගැනීමේදී යම් නිශ්චිත මොහොතක අපිට සිද්ධ වෙනවා ආදරය දිහා බලන්න ඉන්න. එසේ නොවන තැන්හිදි අපි හැල්මේ දුවම්න් ගොස් යම් නිශ්චිත මොහොතක ඒ ආදරය විනාශ කර ගන්නවා. එයට කියන්නේ සම්බන්ධතායන් කියා මිස ආදරය කියා නොවේ. ආදරය එහි තත්වයන්ගෙන් බාර ගැනීමට ඇති නොහැකියාව නිසාත් නොදැණුවත්භාවය නිසාත් අපි ජිවිතයේ බොහෝ පඹ ගාල් වල පැටලෙමින් අපි අපිවම සොයමින් සිටිනවා. එත් අන්තිමේදි අපි තුලම තිබු දෙයක් මිස පිටතින් කිසිවක් අපිට ලැබෙන්නේ නැත. 

බොහෝ ආදරයන් පවතින්නේ කොන්දේසි, නිති රීතින් හා කඩදාසි මතම පමණි. නමුදු විශ්වාසය නැති තැනකදී ආදරයට ඇති වලංගුභාවය කෙමෙන් දියවී යනවා. ඔබ අනෙකාව වෙනස් කරන්න ගන්න උත්සහාය තුලදීම ඔබට ආදරය මග හැරෙන්න ගන්නවා. හදිසියත් කෝපයත් විසින් ඔබට ඔබව මෙන්ම ඔබගේ ආදරයද ඔබට අහිමි කරමින් ඉන්නවා. 

ජිවිතෙන් හරි අඩක් පිස්සෙක් සේ ගෙවු මට ආදරය අරං ආවේ සිහිනමය බලාපොරොත්තුවක්. අවුරුදු ගණනක් ගෙත වෙලා ගියත් ආදරය කෙරෙහි ඇති ඒ උමතුමය තත්වය තවමත් ‍එලෙසමයි. දැං මං ආදරය කියලා හදුන්වන්නේ වෙරෝනිකාව..........